Foto: Entomolo, Wikimedia Commons/CC BY-SA 3.0
Medewerkers van de gemeente Berlijn hebben de voorbije twee weken ruim drieduizend rode rivierkreeften in het bekende stadspark Tiergarten gevangen. Experts zijn behoorlijk verbaasd over het aantal. Zij schatten het aantal exemplaren vooraf namelijk op zo’n tweehonderd stuks. De oorspronkelijk uit Noord-Amerika afkomstige kreeften (soortnaam: Procambarus clarkii) hielden zich vooral op rond de Neuen See, een meer in het uitgestrekte park. Ze worden algemeen beschouwd als schadelijk voor de Europese inheemse natuur. →
De holle legbuis van de vrouwelijke sluipwesp is een handig en versatiel stukje gereedschap. Het insect gebruikt dit lichaamsdeel voor het plaatsen van eieren (die in andere geleedpotigen of larven daarvan worden gelegd) en kan de legbuis soepel in alle gewenste richtingen bewegen. De spieren worden gebruikt om het voortplantingsorgaan te sturen. Omdat de legboor een zeer dunne buis is, moeten de wespen wel oppassen met harde structuren zoals boomschors. De legbuis kan namelijk gemakkelijk doorbuigen en beschadigen als ze hem met te veel kracht in hard materiaal boren. Maar gelukkig hebben de sluipwespen een slimme oplossing waarmee ze dit probleem kunnen omzeilen. 
Rendieren (Rangifer tarandus) kunnen toendraplanten beschermen tegen de gevolgen van de aardopwarming. Dat is de conclusie die naar voren komt uit een recente studie van wetenschappers die zijn verbonden aan de Zweedse Umeå University. Omdat rendieren, samen met kleinere plantenverorberaars als woelmuizen, veel grote planten in toendragebieden opeten, zal er ook in de toekomst hoogstwaarschijnlijk voldoende licht op de grond blijven vallen voor langzaam groeiende toendraplanten. Eerdere onderzoeken suggereerden dat dat de diversiteit van plantensoorten in toendragebieden snel zou kunnen afnemen door de opwarming van de aarde. Door de stijgende temperaturen zullen volgens sommige computermodellen grote en snel groeiende planten zo veel licht uit toendra’s wegnemen dat kleinere, langzaam groeiende plantensoorten moeizaam zullen overleven. 
Bepaalde mieren uit het geslacht Myrmoteras kunnen letterlijk razendsnel toebijten. De kaken van deze insecten sluiten namelijk 700 keer sneller dan onze oogleden tijdens het knipperen. De beestjes, die leven in Zuidoost-Azië, eten vooral springstaarten. Erg wendbare en beweeglijke prooidieren dus. Een mier die trek heeft in een springstaart, houdt zijn mond wijd open (de kaken staan dan in een hoek van zo’n 280 graden). Zodra een prooi voorbijkomt, klappen de kaken van de mieren razendsnel dicht. Om in kaart te kunnen brengen hoe snel de mierenkaken precies dichtklappen, filmde een onderzoeksteam onder leiding van Andy Suarez de mieren met behulp van een supersnelle camera. 
Er leven momenteel zo’n tweehonderd otters in Nederland. Na een lang aanhoudende stijgende lijn in het populatieverloop, neemt het aantal individuen de afgelopen jaren paar jaar meer toe. Wageningen Environmental Research houdt jaarlijks de ontwikkeling van de Nederlandse otterpopulatie in de gaten. Dit gebeurt vooral omdat er in kleine populaties altijd het risico op inteelt heerst. Inteelt kan invloed hebben op hun voortplantingsvermogen en de gezondheid van de soort. De genetische variatie van de otterpopulatie in Nederland schommelt van jaar tot jaar, maar is momenteel nog vrij groot. Dit betekent dat er een betere menging is van de aanwezige genotypen. Op zich goed nieuws, ware het niet dat de genetische variatie per otter wel licht is afgenomen. 
Onderzoekers hebben 381 nieuwe dier- en plantensoorten ontdekt in het Amazonegebied. Dat gebeurde tijdens een intensieve, in totaal 24 maanden durende studie, waarbij volgens het Wereld Natuur Fonds (WNF) gemiddeld iedere twee dagen een nieuwe soort opdook. ”Onder de nieuwe soorten bevinden zich onder meer een vuurstaartspringaapje, een honingraatvormige rog, een roze rivierdolfijn, een geelachtige hagedis en een vogel die vernoemd is naar de voormalige Amerikaanse president Barack Obama. de Nystalus obamai‘, laat het 
Biologen hebben in India een nieuwe kikkersoort ontdekt. De zogenoemde Nasikabtrachus bhupathi komt alleen voor in de West-Ghats, een regenrijk gebied in het zuidwesten van India dat een enorme herpetologische diversiteit herbergt. De apart uitziende kikkersoort brengt het grootste deel van zijn leven onder de grond door. De amfibieën komen eigenlijk alleen tijdens de moesson naar de oppervlakte, vooral om op zoek te gaan naar en te paren met soortgenoten. Het verschil tussen de nieuwe soort en een eerder ontdekte verwant zit hem vooral in de kleur. 
De Aziatische hoornaar (Vespa mandarinia) laat zich steeds vaker zien op Europese bodem. Imkers in meerdere landen maken zich hier zorgen over, vooral omdat het insect onder meer honingbijen predeert. Het 
Paleontologen hebben in Mongolië de resten van een vogelachtige dinosaurussoort ontdekt die circa 70 miljoen jaar geleden leefde. Het bijzondere van het fossiel is dat het mogelijk een vroeg voorbeeld van roestgedrag etaleert. Roesten is het samendrommen en slapen van dieren ik kolonies, gedrag dat we heden ten dage vaak zien bij vleermuizen en vogels. Roesten heeft diverse voordelen. Je wordt bijvoorbeeld minder snel verrast door vijanden omdat er altijd wel een paar oplettende dieren zijn die de groep waarschuwen bij dreigend gevaar. Daarnaast blijven de dieren in zo’n roestkolonie lekker warm omdat ze dicht op elkaar kunnen kruipen.