Een van de indrukwekkendste dieren uit de laatste ijstijd is zonder twijfel de wolharige neushoorn. Deze massieve grazer zwierf tot ongeveer 10.000 jaar geleden over de uitgestrekte vlaktes en bevroren toendra’s van Europa en Centraal-Azië. Het dier duikt onder meer op in prehistorische grotschilderingen en was dus een tijdgenoot van de vroege mensen. Uiterlijk leek het dier veel op een moderne neushoorn, al was met name de voorste van de twee hoorns duidelijk groter dan die van de huidige neushoornsoorten. Het uitsteeksel kon bij volwassen mannetjes meer dan een meter lang zijn. Coelodonta antiquitatis gebruikte de hoorn waarschijnlijk om sneeuw te ruimen en zo vegetatie bloot te leggen. Bovendien was de hoorn ook een statussymbool en een teken van kracht dat door mannetjes gebruikt werd om vijanden af te schrikken, te duelleren of partners te lokken. Aangezien de wolharige neushoorn in tegenstelling tot zijn moderne verwanten thuis was op ijzige steppen, beschikte hij over een dikke, wolachtige vacht. Deze vacht beschermde hem tegen de barre winterkou en fungeerde in het korte zomerseizoen als een welkome buffer tegen de zwermen lastige muggen die de toendra’s vaak teisterden. We weten zoveel over het uiterlijk van deze prehistorische herbivoor door een in Polen gevonden compleet bewaard exemplaar en de grottekeningen van onze prehistorische voorouders. Waarom de wolharige neushoorn precies uitstierf, is niet geheel duidelijk. Veel wetenschappers wijten de ondergang van de soort aan klimaatverandering, maar ook overbejaging door de mens wordt soms als mogelijke reden aangevoerd.
Illustratie: Mauricio Anton
Lees ook:Wolharige neushoorn evolueerde in Tibet
Lees ook:Vreemd uitziende oerolifant
Lees ook:Indricotherium, het grootste landzoogdier aller tijden
Lees ook:Nog slechts zes noordelijke witte neushoorns in leven
Lees ook:Aantal gestroopte neushoorns in Afrika met tweeduizend procent gestegen