Wie het geluk heeft om regelmatig rond te mogen struinen in een gebied dat rijk is aan zandhagedissen, kan in deze tijd van het jaar met wat geluk stuiten op hoogzwangere vrouwtjes die op het punt staan om hun eitjes af te zetten. Omdat zandhagedissen niet levendbarend zijn, graven de vrouwtjes kuiltjes in het zand waarin de eieren worden begraven. Na het graven en afzetten van de eieren, gooit het vrouwtje het kuiltje weer dicht, zodat er een warme broeiplek met stabiele temperatuurcondities ontstaat waarin de embryo’s zich optimaal kunnen ontwikkelen. Bovendien zijn de eitjes onder het zand niet zichtbaar en moeilijker bereikbaar voor eventuele kapers op de kust. In het najaar zie je dan als het goed is en masse jonge zandhagedisjes, miniatuurversies van hun prachtige ouders, door het terrein kruipen.
Naast het spotten van enkele gravende vrouwtjes, had ik gisteren ook het genoegen om, samen met mijn collega’s Peter Keijsers en Tim Leerschool, enkele onderzoekers van de Universiteit van Antwerpen te begeleiden bij het vangen van mannelijke zandhagedissen. Ze doen onderzoek naar de secreties die de dieren uitscheiden om vrouwtjes te lokken. Hoewel ik vooraf vanuit het oogpunt van het dierenwelzijn wel een beetje sceptisch was, bleek het onderzoek niet al te invasief. De diertjes worden slechts kortstondig vastgehouden, vervolgens ‘gemolken’en direct daarna weer teruggezet op de plek waar ze gevonden zijn.
Lees ook:Vrouwelijke baardagamen dreigen uit te sterven in Australie
Lees ook:Een gevarieerde werkdag
Lees ook:Vrijwilligers gaan schildpaddeneieren redden
Lees ook:Jonge reptielen uit het ei
Lees ook:Kever kan equivalent van zes volgepakte bussen trekken