Veel van de heidevelden in Nationaal Park De Meinweg zijn momenteel het domein van de vrouwtjesadders. Met name de zwangere dieren zijn in deze tijd niet zo mobiel en gebruiken een relatief klein territorium. Ze hebben veel warmte nodig om de eieren in hun lichaam op temperatuur te brengen en zijn daarom vrij gemakkelijk te vinden op hun gebruikelijke zonplekken. Dat bleek deze week maar weer eens toen we het grote vrouwtje van ruim 75 centimeter weer terugvonden op bijna exact dezelfde plek waar ze een dikke week terug ook lag. Dit dier belichaamt voor mij de ultieme schoonheid van de adder; het donkerbruine zigzagpatroon op de rug dat zo fraai afsteekt tegen de lichtere basiskleur, het altijd fel ogende, alerte en strenge kopje en de gracieuze manier waarop ze zich door de vegetatie beweegt, het is me nog steeds een raadsel hoe bepaalde mensen een prachtige creatie der natuur zoals de adder kunnen afschilderen als een griezelig of vies beest dat even primitieve als irrationele gevoelens van angst of afschuw rechtvaardigt.
Lees ook:Mannelijke pimpelmezen eisen mooie vrouwtjes
Lees ook:Witte tijgers Ouwehands Dierenpark overleden
Lees ook:Warme oktober houdt adders actief
Lees ook:Vervelde adderpracht
Lees ook:Herpetofauna in het Meinweggebied
De Adder is net als de overige slangen in Nederland een prachtig en uniek dier om tegen te komen, daarmee ben ik het absoluut eens . Nu maak ik me al jaren druk over een gebied op de Noord-Veluwe waar wij woonachtig zijn waar rond de jaren 70, 80 en begin 90 nog regelmatig adders aangetroffen werden ,de dieren blijken verdwenen nagenoeg. Door verdroging,versnippering van gebied en ook het duurzaam verstoren door verschillende elementen,waarin ook de veelal recreatiekatten en honden ook een rol spelen , maken het erg lastig voor de Adder in de kleinere heide terreinen . Waar je vroeger enkel tientallen dieren kon vinden op een geschikte morgen of vooravond, moet je nu zoeken naar een speld in een hooiberg .. De Adder blijft achteruit gaan,wat ook gevolg is van het grote verdwijnen van goed ontwikkelde heidebiotopen, die met vergraste delen en natte graslandgebieden geschikte leefgebieden vormen . Sinds halverwege de vorige eeuw is de Heide gedecimeerd tot slechts 8 % van het totaal,,zijn A-biotoop hoogveen en de daarop voorkomende taludjes en randen zijn zelfs tot slechts nog maar 1 % aanwezig .
Het is eigenlijk een wonder dat de Adder nog redelijk te vinden is op de Veluwe en Drenthe . De overigens veel besproken dieren van de Meinweg blijken overeenkomstig met Adders (vipera berus) uit de Jura streek te zijn. Het zijn hoe dan ook exoten, die door Monniken zijn geintroduceerd enkel 150 jaar geleden, het is nog een twijfelachtig verhaal of de adders helemaal niet voorkwamen in het Maasdalgebied, of dat er een relictpopulatie aanwezig was en wellicht aangevuld met de Jura-dieren,als we bij het aantreffen op de Meinweg goed kijken, zien we een vooropstaande schub aan de voorkant van de Neussectie die vergroot is en licht boven de neus uit komt. Deze vorm komt veel voor in Frankrijk en de Noord/Italiaanse regio en laat een sterk verwantschap aan de Aspisadder zien (v. Aspis ) die helemaal een vergrote schub of tweetal schubben heeft .
In sommige gevallen vind ik het niet zo vreemd dat mensen er veelal bang voor zijn,want onbekend maakt onbemind en hebben slangen nog steeds een slechte naam door de media,films, nieuwsberichten en word er maar al te graag ingegaan op het spannende gevaarlijke en mysterieuze van slangen. Wat in veel gevallen niet veel meer kennis kweekt maar nog meer onbegrip .
Hallo Marc,
Ja door hun specifieke biotoopeisen en verstoringsgevoeligheid hebben adders het op veel plaatsen inderdaad steeds moeilijker. De adders bij ons in de Meinweg vertonen inderdaad genetisch grote overeenkomsten met dieren uit de Franse Jura. Ze zijn gemiddeld ook iets groter dan adders in andere delen van Nederland. Dat het door de monniken uit Sankt Ludwig uigezette exoten zijn is zeer waarschijnlijk, maar desondanks nog niet met honderd procent zekerheid te zeggen.