Recentelijk had ik eindelijk weer eens de tijd om in het Meinweggebied op zoek te gaan naar herpetologische verrassingen. Rond deze tijd van het jaar kriebelt het namelijk altijd weer, want na een lange winter komen de Nederlandse amfibieën en reptielen in maart/april altijd weer uit hun winterverblijven tevoorschijn. Het Meinweggebied is een van de rijkste herpetologische schatkamers van Limburg. Helaas lieten de slangen (adder en gladde slang) zich wederom niet zien, maar stuitte ik wel op talloze poelkikkers, kleine watersalamanders, vinpootsalamanders, levendbarende hagedissen en een zandhagedis. Een van de levendbarende hagedissen besloot om even te ontspannen in het lekkere voorjaarszonnetje, waardoor ik dit kleine en normaal schichtige diertje zonder het te verstoren redelijk goed voor de lens kreeg.
Lees ook:De tijd van de jonge reptielen
Lees ook:Adderseizoen moeizaam op gang
Lees ook:Klein maar fijn
Lees ook:Matige oogst tijdens jaarlijkse reptielenexcursie
Lees ook:Leven en dood in een notendop
Ziet er leuk uit die foto!
Ja, geen super close-up, maar ik voel er dan ook niets voor om roekeloos door het hoge gras te gaan banjeren en de dieren te verstoren. Ik ga nooit te ver van de paden af. Dat zie je vandaag de dag helaas al te vaak. Laats vertelde een herpetoloog die onderzoek doet naar adders in het Meinweggebied dat hij een (levende) adder aantrof waar duidelijk iemand op gestaan had. Dat krijg je als mensen zonder kennis van zaken op zoek naar een mooi plaatje gewoon de struiken in duiken.
Dat is inderdaad zielig om te horen, soms moet je de dieren gewoon met rust laten zoals het hoort.