Hoewel het reptielenseizoen door de koude nachten nog wat langzaam op gang komt, beleefde ik afgelopen donderdag wel een prachtig natuurmoment in Nationaal Park De Meinweg. Net op het moment dat mijn zoektocht naar slangen en hagedissen uit leek te lopen op een vruchteloze exercitie, hoorde ik wat ritselen in de hei. Het duurde niet lang voordat ik een staart en voor mij inmiddels zeer bekend kleurenpatroon in het oog kreeg: een mannelijke zandhagedis. In plaats van me te gedragen als een olifant in een porseleinkast en op het beestje af te rennen, besloot ik om, in de de buurt van een uitnodigend ogend zonplekje, gewoon in de vegetatie te gaan zitten. Het duurde niet lang voordat mijn geduld werd beloond en de hagedis inderdaad besloot om een uitgebreid zonnebad te nemen. Het dier stond toe dat ik op een centimeter of veertig afstand bleef zitten en zelfs met mijn grote oog (de camera met macrolens) af en toe nog wat dichterbij kwam.
Toen de zon uiteindelijk langzaam maar zeker begon te zakken en wat van haar warme gloed verloor, liep de zandhagedis zelfs recht op me af, om vervolgens via mijn arm in een pol pijpenstrootje in te klimmen en uit het zicht te verdwijnen. Dergelijke momenten, waarbij een wild dier je niet ziet als een gevaar of indringer, maar je feitelijk gewoon accepteert in zijn nabijheid en beschouwt als een onderdeel van de natuurlijke omgeving, zijn de krenten in de pap die je als natuurliefhebber moet koesteren.
Lees ook:Intieme ontmoeting met minidino
Lees ook:Slangen langzaamaan richting winterverblijven
Lees ook:Bezige hagedissen
Lees ook:Unieke ontmoeting met nieuwsgierige das
Lees ook:Fraaie lentedag vol reptielen en amfibieën