Een van de meest betoverende taferelen in de Nederlandse voorjaarsnatuur is de voortplantingsperiode van de heikikkers (Rana arvalis). De mannetjes pakken dan uit met imposante koren en krijgen kortstondig een fraaie blauwe tot grijsblauwe kleur. Het zien van blauwe heikikkers is altijd een combinatie van terreinkennis, timing en een dosis geluk, want de mannetjes behouden die voortplantingskleur meestal maar een paar dagen. Hoewel ik het hoogtepunt van het heikikkerseizoen ook al geregeld heb gemist, was het gisteren wel raak. Een kansrijke poel in NP De Meinweg was op deze prachtige lentedag namelijk behoorlijk gevuld met heikikkers, waaronder ook een behoorlijk aantal fraaie mannetjesdieren. Heikikkers zijn een stukje schuwer dan gewone padden (Bufo bufo) of bruine kikkers (Rana temporaria) en over het algemeen dus lastiger te benaderen. Aanvankelijk was het dan ook vooral genieten van een afstandje. Maar nadat ik me sluipenderwijs een stukje dichterbij het water wist te manoeuvreren, raakten enkele exemplaren wat meer aan mijn aanwezigheid gewend en kon ik het gedrag van de fraaie beestjes vanaf een meter of twee gadeslaan. Het water was ook al rijkelijk gevuld met eiklompen (kikkers zetten de eitjes af in klompen, padden in snoeren), een gegeven dat enkele mannetjes aanspoorde om een door hun geclaimd pakketje met een imposant fanatisme te verdedigen tegen andere kandidaat-bevruchters.
Lees ook:Vasthoudende types
Lees ook:Genieten van blauwe kikkers
Lees ook:Paddentrek 2013 kent vreemd verloop
Lees ook:Amfibieën zeer actief op warme lentedag
Lees ook:Adderseizoen moeizaam op gang