Gedurende deze tijd van het jaar kun je in waterrijke natuurgebieden, parken of stadsvijvers op zonnige dagen volop genieten van het gekwaak van mannelijke groene kikkers, een auditieve voorbode van de naderende zomer. Vroeger werden alle in Nederland voorkomende groene kikkers gezien als leden van één soort, maar tegenwoordig spreken we van het zogenaamde groene kikkercomplex waarbinnen drie afzonderlijke soorten zijn te onderscheiden, namelijk de poelkikker (Rana lessonae), meerkikker (Rana ridibunda) en bastaardkikker (Rana klepton esculenta). Zoals de naam al doet vermoeden, is de laatste soort een kruising tussen de poel- en de meerkikker. Het onderscheid tussen de drie kikkersoorten is niet altijd even gemakkelijk te zien. De meerkikker is de grootste soort, bewoont vooral grote, meer uitgestrekte wateren en is waarschijnlijk het gemakkelijkst te herkennen. Maar zeker om te kunnen bepalen of een groene kikker een poel- of bastaardkikker is, is een kennersoog vereist. Op het eerste gezicht is het soms wel, maar ook regelmatig niet te zien. Om echt met honderd procent zekerheid te kunnen bepalen met welke groene kikker je te maken hebt, moet je vooral kijken naar de middenvoetsknobbel op de achterpoten. Door die op grootte en vorm te analyseren en via een speciale formule te relateren aan de lengte van het scheenbeen, kunnen ervaren herpetologen in ruim negentig procent van de gevallen met zekerheid bepalen met welke soort ze te maken hebben.
Lees ook:Wisseling van de wacht in kikkerland
Lees ook:Algemeen, maar o zo mooi!
Lees ook:Regen zorgt toch weer voor wat amfibieënactiviteit
Lees ook:Honderden kikkers verzamelen zich rond Brits huis
Lees ook:Blauwe watersmurfen actief op fraaie lentedag