Een van de bijzonderste en zeker leukste dieren die ik tijdens mijn recente reis naar de Galápagoseilanden heb mogen bewonderen, is de blauwvoetgent. De zeevogels danken hun naam aan hun fraai gekleurde poten. De mannetjes met de helderblauwste voeten zijn vaak ook de exemplaren die het meest in de smaak vallen bij de geslachtsrijpe vrouwtjes. De blauwvoetgent is een soort die in de Galápagoseilanden redelijk algemeen is en daarnaast nog op een aantal plekken langs de Pacifische kust van Zuid-Amerika voorkomt. De totale wereldpopulatie wordt geschat op zo’n 6500 exemplaren.
Blauwvoetgenten zijn doorgaans monogaam en gaan vaak lange partnerschappen aan. Het baltsritueel is een buitengewoon komisch tafereel en heeft de vogel de Engelse naam blue-footed booby (een verbastering van bobo, het Spaanse woord voor clown) opgeleverd. Om indruk op het vrouwtje te maken, voert de mannetjesvogel een dansje op waarbij het dier met zijn voeten stampt, met zijn vleugels fladdert en tot slot parmantig zijn snavel in de hoogte steekt. Als het vrouwtje geïnteresseerd is in de avances van het wellustige mannetje, beantwoordt ze de versierpogingen van haar vrijer door dezelfde houding aan te nemen. Blauwvoetgenten leggen meestal twee eieren, maar vaak overleeft alleen het jong dat het eerst ter wereld komt. Het oudste jong, dat sowieso al een groeivoorsprong heeft, reageert agressief op de andere kuikens en eist het leeuwendeel van het voorverteerde voedsel dat door de oudervogels wordt aangeboden op. Zeker als het voedselaanbod beperkt is, worden de jongere kuikens vaak gedood door hun oudere broer of zus of bezwijken de zwakkere kuikens simpelweg aan honger en verzwakking. De oudervogels grijpen in dergelijke gevallen niet in en lijken het tweede ei vaak te beschouwen als een verzekering voor het geval het eerstgeboren kuiken komt te overlijden.
Hoewel ze op land grappig en soms wat klunzig ogen, zijn blauwvoetgenten in de lucht uiterst elegante en bekwame jagers. Ze eten vooral vis en vangen hun prooi door zich vanuit de lucht met ware doodsverachting als een kamikazepiloot in zee te storten. Net als de meeste dieren die je aantreft op de Galápagoseilanden hebben ook de blauwvoetgenten geen instinctieve angst voor mensen. Op plekken zoals North Seymour, Los Túneles of Isla Lobos kun je zelfs gewoon langs de nestelende vogels lopen zonder dat de dieren zich iets van je aantrekken. Een heel verschil met Nederland, waar het echt goed bekijken en fotograferen van onze gevederde vrienden meestal alleen mogelijk is met goede verrekijkers en imposante telelenzen.
Lees ook:De grootste genten van Galápagos
Lees ook:Beleef de Lente komt echt op gang
Lees ook:Zeldzame kongeraal in Noordzeekanaal
Lees ook:Oog in oog met een zeldzame oceaanreiziger
Lees ook:Bliksemsnelle rode rotsbewoner