Het dier dat je het vaakst tegenkomt op de enchanted islands is zonder twijfel de galápagoszeeleeuw (Zalophus wollebaeki). Je vindt de zeezoogdieren vooral op de talloze zandstranden die de archipel rijk is, maar ook de meer rotsachtige kusten en menselijke nederzettingen mijden ze zeker niet. Sterker, de zeeleeuwen liggen ook vaak midden op de aanlegsteigers in plaatsen als Puerto Ayora en Puerto Baquerizo Moreno, de twee grootste dorpen van de Galápagoseilanden die zijn gesitueerd op respectievelijk Santa Cruz en San Cristóbal. Op land brengen de zeeleeuwen het grootste deel van de tijd duttend door en bewegen ze hun flippers vooral om af en toe een paar lastige vliegen van zich af te slaan. De dieren liggen vaak in groepjes dicht tegen elkaar aan. Alleen de zogenaamde strandmeester, een dominant en uit de kluiten gewassen mannetje, maakt zich af en toe moe om eventuele rivalen op afstand te houden en de greep op zijn harem te verstevigen. Net zoals het gros van de Galápagosdieren kennen ook de zeeleeuwen geen angst voor mensen. Meestal uit dat zich dat in een luchthartige vorm van nonchalance, maar zeker de wat jongere dieren zijn vaak ook erg speels en nieuwsgierig en komen geregeld naar je toe om te inspecteren welk vreemd wezen nu weer in hun leefgebied is neergestreken.
Hoewel de zeeleeuwen op land vrij onhandig ogen, zijn het wel ongelooflijk gracieuze zwemmers. Het snorkelen met de intelligente zoogdieren was dan ook een van de hoogtepunten van mijn reis. Het lievelingsspelletje van de zeeleeuwen is recht op je af zwemmen en vervolgens op het laatste moment een scherpe draai naar rechts of links maken. De galápagoszeeleeuw werd lange tijd beschouwd als een ondersoort van de Californische zeeleeuw (Zalophus californianus), maar is in werkelijkheid een aparte soort die alleen voorkomt op de Galápagoseilanden en het dichter bij het Ecuadoriaanse vasteland gelegen Isla de la Plata. De mannetjes (die zo’n 2,5 meter lang kunnen worden) zijn te herkennen aan de vaak prominent aanwezige bult op hun kop en ook beduidend groter en zwaarder gebouwd dan hun vrouwelijke evenknieën. Dominante mannetjes waken over hun eigen harems, terwijl minder succesvolle mannelijke zeeleeuwen vaak samenscholen in aparte ‘vrijgezellenkolonies’. Een kenmerk dat zeeleeuwen onderscheidt van zeehonden zijn de zichtbare, externe oorschelpen.
Zeeleeuwen zijn primair viseters die vooral verzot zijn op sardientjes en aanverwante vissoorten. De dieren gebruiken met name hun lange en uiterst gevoelige snorharen om hun prooi op te sporen. Galápagoszeeleeuwen leggen vaak meerdere kilometers per dag af op zoek naar de beste visgronden. Zelf hebben ze vooral iets te vrezen van orka’s, de grootste roofdieren die in de wateren rond de Galápagoseilanden rondzwemmen. De voortplantingsperiode van de galápagoszeeleeuw is vrij onregelmatig en loopt ruwweg van mei tot januari. De vrouwtjes krijgen een jong dat ongeveer een jaar lang volledig afhankelijk is van de moeder en zo’n drie jaar lang wordt verzorgd. Moeder en jong herkennen elkaar aan de roep. Als veel moederzeeleeuwen uit de kolonie in zee op zoek zijn naar voedsel, vormen de jongen op het land vaak crèches, groepjes die onder toezicht staan van een of meer op land achtergebleven vrouwtjes.
Hoewel de galápagoszeeleeuw een van de meest algemene dieren op de eilanden is, blijft de soort toch kwetsbaar. Een zware El Niño kan de populatie bijvoorbeeld tijdelijk behoorlijk decimeren, terwijl zeeleeuwen door hun nieuwsgierige inborst ook vaker in visnetten belanden. Het is ook belangrijk om tijdens een bezoek aan de Galápagoseilanden nooit een jong dier aan te raken, hoe schattig en speels de pups ook zijn. Het gevolg van zo’n aanraking is namelijk dat de moeder de geur van haar jong niet meer herkent en het kleintje vervolgens verstoot.
Lees ook:Safaripark Beekse Bergen krijgt zeeleeuwen
Lees ook:Zeldzame wolaap geboren in GaiaZoo
Lees ook:Giftige algen beschadigen hersenen zeeleeuwen
Lees ook:Opnieuw zeeleeuw geboren in Artis
Lees ook:Orang-oetan geboren in Ouwehands Dierenpark