Zeker nu de documentaire De nieuwe wildernis morgen de bioscopen inknalt, zijn de Oostvaardersplassen het middelpunt van natuurminnend Nederland. Volgens ecoloog en geestelijk vader van het gebied Frans Vera verdienen de Oostvaardersplassen dan ook net als de Waddenzee en de Amsterdamse grachten een plek op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Op zich een verdedigbare stelling als je kijkt naar de grootsheid van het gebied en het belang dat de Oostvaardersplassen bijvoorbeeld hebben voor overwinterende en broedende water- en moerasvogels. Maar toch heb ik altijd een wat tweeslachtig gevoel bij de Oostvaardersplassen: aan de ene kant is het inderdaad een prachtig natuurgebied dat uniek is voor Europa. Maar een beetje gekunsteld is het ook. De grote grazers (konikpaarden, heckrunderen en edelherten) zijn allemaal uitgezet en worden begrensd door hekken, terwijl de grote roofdieren die een ecosysteem eigenlijk ‘af’ maken in de Oostvaardersplassen geheel ontbreken. Het predicaat ‘de Serengeti van het noorden’ die de Oostvaardersplassen vaak krijgen, neem ik dan ook met een korreltje zout. Hoewel het Flevose natuurgebied een prachtig stukje Nederland is, kan het zich qua soortenrijkdom en wildheid absoluut niet meten met de Serengeti of andere prominente Afrikaanse natuurgebieden.
Lees ook:1200 grote grazers doodgeschoten in Oostvaardersplassen
Lees ook:Meer wild afgeschoten in winterse Oostvaardersplassen
Lees ook:1.062 grazers in Oostvaardersplassen gestorven door februarikou
Lees ook:Staatsbosbeheer schiet grote grazers in Oostvaardersplassen af om dierenleed te voorkomen
Lees ook:Nieuwe wildernis of nieuwe wildernix?