Foto: zwarte zwaardwalvis, U.S. National Oceanic and Atmospheric Administration
Het is al langer bekend dat tandwalvissen gebruikmaken van echolocatie om prooidieren op te sporen. Zeker op grote diepten en in troebele wateren, waar je aan alleen een goed stel ogen weinig hebt, is zo’n ingebouwde sonar een heel handig zintuig. Experimenten met de Hawaïaanse zwarte zwaardwalvis (Pseudorca crassidens) Kina hebben nu ook aangetoond dat de zeezoogdieren hun klikjes kunnen bundelen in een soort ‘sonarstraal’ die de tandwalvissen in staat stelt om hun doelwitten met nog grotere precisie op te sporen. Kina was met gemak in staat om op verschillende afstanden de dikte van verschillende cilinders in te schatten met behulp van haar ingebouwde sonar. De sonarstraal fungeert eigenlijk net als een menselijk oog dat zich steeds aanpast aan veranderende afstanden en het verschil in grootte tussen verschillende objecten. “Door gebruik te maken van een sonarstraal kunnen de tandwalvissen niet alleen weten waar een vis zich bevindt, maar op basis van afmeting en lichaamsvorm ook vaststellen om welke soort het gaat”, stelt zoölooge Laura Kloepper van de University of Hawaii in Honolulu.
Bron: National Geographic News
Lees ook:Twee olifanten zwanger in DierenPark Amersfoort
Lees ook:Tientallen walvissen gestrand in Chili
Lees ook:Gebruikten primitieve zeeschorpioenen voor het eerst gereedschap?
Lees ook:Dinosauriërs waren bedreven zwemmers
Lees ook:‘Belgische’ zwarte panter opnieuw gezien