Als kind was ik een ware dinofiel. Elk boek over deze prehistorische wezens dat ik in handen kon krijgen werd meermaals aandachtig gelezen, terwijl ik met speels gemak uit mijn hoofd een paar honderd soortnamen kon opdreunen. Samen met een vriend die twee huizen verderop woonde, bouwde ik zelfs geregeld dinosaurusskeletten na met behulp van in de struiken verzamelde takjes. Het zien van mijn eerste echte dinoskeletten was destijds dan ook het summum van mijn kinderbestaan.
Hoewel mijn interesse gaandeweg de jaren iets meer verschoven is naar de hedendaagse dierenwereld, is mijn interesse voor dinosauriërs nooit verdwenen. Het is momenteel dan ook genieten van Dino Week op National Geographic Channel. Sommige van de uitgezonden docu’s had ik al gezien, maar bijdragen als T. rex Autopsy (een documentaire die nog maar eens laat zien wat voor een perfect roofdier de bekendste van alle vleesetende dinosauriërs was) en Dino Death Match waren een welkome aanvulling op wat ik al wist en gezien had. Veel mensen zullen er wellicht anders over denken, maar ik vind het stiekem toch erg jammer dat de prehistorische reuzenreptielen nog slechts versteende herinneringen zijn aan een fascinerend tijdperk, een biologisch exuberante periode waarin het leven op aarde nog een stuk wilder en indrukwekkender was dan heden ten dage het geval is…
Lees ook:Nieuwe dino ontdekt in Argentinië
Lees ook:Nederlander vindt grootste Europese roofdino
Lees ook:Dinosauriër met een hanenkam
Lees ook:Dinosauriërs bouwden primitieve vogelnesten
Lees ook:Sporen van grote vleesetende dinosauriër ontdekt in Lesotho