Waar ik al stiekem een beetje op had gehoopt, werd gisteren werkelijkheid: het fraaie lentetemperatuur en weldadige middagzon lokte in NP de Meinweg de eerste adder van het nieuwe seizoen uit haar winterverblijf. Opvallend genoeg was het een vrouwtje. Normaal gesproken komen de mannen het eerst uit hun winterverblijven en volgen de dames pas een paar weken later. Het dier was na enkele maanden vasten niet bepaald vet, maar ook weer niet zo mager dat haar toestand zorgwekkend te noemen valt. Het mooie aan het vroege voorjaar vind ik altijd dat de adders in deze periode nog erg benaderbaar zijn. Ze hebben elke zonnestraal hard nodig om weer op bedrijfstemperatuur te komen en vluchten veel minder snel dan in het late voorjaar of de zomer. Natuurervaringen zoals die van gisteren koester ik dan ook altijd: een deel van de middag doorbrengen op minder dan een meter afstand van een adder die ontspannen ligt te zonnen bovenin een heidestruik en af en toe de omgeving afspeurt met haar uitermate gevoelige tong. Op zulke momenten vergeet ik verder alles om me heen en worden de dagelijkse sores en jachtigheid van het moderne bestaan in elk geval voor even helemaal naar de achtergrond verdrongen. Ik zie het toch een beetje als een tijdelijke terugkeer naar de menselijke oorsprong. Diep van binnen denk ik namelijk dat bij de meesten van ons het latente besef aanwezig is dat we dieren zijn die uiteindelijk beter gedijen in natuurrijke omgevingen (wetenschappelijk onderzoek bewijst dit ook) dan in de artificiële wereld van rijtjeshuizen, kantoorgebouwen, fabrieken en snelwegen die we voor onszelf hebben geconstrueerd.
Foto: Peter Keijsers
Lees ook:Reptielen en amfibieën zijn vroeg in 2015
Lees ook:Fraaie lentedag vol reptielen en amfibieën
Lees ook:Adderseizoen in NP De Meinweg van start
Lees ook:Het verlies van een dierbare vriend
Lees ook:Vroege Vogels op bezoek in Meinweg